«ماه در اوج آسمان مي‌رود، و ما در گوشه‌اي از شب هم‌چنان به گفت‌و‌گوي دست‌ها گوش فرا داده‌ايم و ساکتيم. و در چشم‌هاي هم، يکديگر را مي‌خوانيم، و در چشم‌هاي هم، يکديگر را مي‌بخشيم، و من همه‌ي دنيا را در چشم او مي‌بينم، و او همه‌ي دنيا را در چشم من مي‌بيند، و ما در چشم‌هاي هم ساکتيم، و در چشم‌هاي هم مي‌شنويم، و در چشم‌هاي هم، يکديگر را مي‌شناسيم
وان گاه خود را كلمه اي مي يابي كه معنايت منم ومرا صدفي كه مرواريدم تويي وخود را اندامي كه روحت منم ومرا سينه اي كه دلم تويي وخود را معبودي كه راهبش منم ومرا قلبي كه عشقش تويي وخود را شبي كه مهتابش منم ومراقندي كه شيريني اش تويي وخود را طفلي كه پدرش منم ومرا شمعي كه پروانه اش تويي وخود را انتظاري كه موعودش منم ومرا التهابي كه اغوشش تويي وخود را هراسي كه پناهش منم ومرا تنهايي كه انيسش تويي وناگهان سرت را تكان مي دهي ومي گويي: "نه .هيچ كدام! هيچ كدام اينها نيست.چيز ديگري است. يك حادثه ديگري وخلقت ديگري وداستان ديگري است وخدا ان را تازه افريده است
طنزنوشته های کوتاه جدید و جالب