«ماه در اوج آسمان مي‌رود، و ما در گوشه‌اي از شب هم‌چنان به گفت‌و‌گوي دست‌ها گوش فرا داده‌ايم و ساکتيم. و در چشم‌هاي هم، يکديگر را مي‌خوانيم، و در چشم‌هاي هم، يکديگر را مي‌بخشيم، و من همه‌ي دنيا را در چشم او مي‌بينم، و او همه‌ي دنيا را در چشم من مي‌بيند، و ما در چشم‌هاي هم ساکتيم، و در چشم‌هاي هم مي‌شنويم، و در چشم‌هاي هم، يکديگر را مي‌شناسيم

وان گاه خود را كلمه اي مي يابي كه معنايت منم ومرا صدفي كه مرواريدم تويي وخود را اندامي كه روحت منم ومرا سينه اي كه دلم تويي وخود را معبودي كه راهبش منم ومرا قلبي كه عشقش تويي وخود را شبي كه مهتابش منم ومراقندي كه شيريني اش تويي وخود را طفلي كه پدرش منم ومرا شمعي كه پروانه اش تويي وخود را انتظاري كه موعودش منم ومرا التهابي كه اغوشش تويي وخود را هراسي كه پناهش منم ومرا تنهايي كه انيسش تويي وناگهان سرت را تكان مي دهي ومي گويي: "نه .هيچ كدام! هيچ كدام اينها نيست.چيز ديگري است. يك حادثه ديگري وخلقت ديگري وداستان ديگري است وخدا ان را تازه افريده است

د رهم نگريستند اما سرشار از مهرباني. چشم هاشان هر كدام پياله اي پر از شراب سرخ. كه در كام تشنه چشمان من مي ريختند و كم كم بر هر دو لب لبخند اهسته اي باز ميشد لبريز از محبت. سيراب از دوست داشتن. نه عشق. دوست داشتن! لحظاتي اينچنين. خوب وشيرين ونرم و خاموش گشت..

باز من مانده ام وتنهايي. دست بر زانوي غم.سر به دو دست. سردي قطره لرزاني بر گوشه چشم ونگاهم حيران. خيره در پرده ي جادويي. دود سيگار كه بر ان مي افتد. سايه ساقه اندامي وبران مي تابد مهربان پرتو صبحي روشن ودر ان ميبينم كه از دور. بال بگشايند زي من بشتاب. ان دو اواره كبوترهايم بنشينند مرابر دامن مهربان .خاموش. خيره در من به نياز وبيفشانمشان دانه ي اشك وبيفشانمشان دانه ي اشك!